Als het Kyoto Protocol naar de letter uitgevoerd zou worden, worden de geïndustrialiseerde landen (de "Annex 1-landen") verplicht de broeikasgasemissies te reduceren met 5,2%, tot de normen van 1990, voor de periode 2008-2012. Deze 5,2% reductie werd vastgesteld in 1997 en sindsdien is de uitstoot alleen maar toegenomen door de stijgende economische groei in de wereld. Kyoto werd in 1998 door de Verenigde Staten onderschreven door de Clinton-regering (in de persoon van Al Gore), tot grote woede van de Amerikaanse Senaat. In juli 1997 had de Senaat een resolutie aangenomen (met 95 tegen 0!) tégen de Kyoto-overeenstemming, omdat China, India, Brazilië en zo'n 130 ontwikkelingslanden (Annex 2-landen) niet aan deze verplichtingen hoefden te voldoen. Dat is ook de reden waarom het duo Clinton/Gore in die tijd, maar ook de regering Bush, nagelaten hebben om het Kyoto-verdrag ter ondertekening voor te leggen aan de Amerikaanse Senaat.
Zelfs indien alle landen zouden voldoen aan de Kyoto-afspraken, dan zou de voortgaande stijging van broeikasgassen in de atmosfeer slechts enigszins worden vertraagd. Het VN-klimaatpanel (IPCC) heeft berekend dat een wereldwijde emissiedaling van 60 tot 80% nodig is om de CO2 te stabiliseren op het huidige niveau.
China heeft momenteel de V.S. zowat ingehaald als grootste producent van CO2, en zal binnenkort de V.S. achter zich laten. China verdubbelt haar emissies elke 25 jaar sinds de afgelopen 50 jaar en deze stijging zal hoogst waarschijnlijk nog sneller toenemen. Zeker gezien het tempo waarin nieuwe kolencentrales worden bijgebouwd: elke twee weken een nieuwe kolencentrale van 400 MW. China streeft er naar de levensstandaard voor haar bevolking te verhogen en de industrie te moderniseren.
Een eventueel verzoek aan China en andere landen in ontwikkeling, om hun energieverbruik te verminderen en de daarmee samenhangende broeikasgasemissies, zal voor die landen een rem zijn om deze doelstellingen te bereiken. Omgekeerd zal een beperking van emissies in de "Annex 1-landen" een onbillijkheid creëren en resulteren in een economische ramp voor de meeste landen, inclusief die landen welke afhankelijk zijn van de handel met de "Annex 1-landen".
In elk geval zal het klimaateffect van Kyoto (dat in 2012 afloopt) gering zijn. Als men de getallen van het IPCC moet geloven (en welke klimaatalarmist durft dit pretentieuze instituut tegen te spreken?), zal een reductie van de emissies met 5% voor de "Annex 1-landen", de daarmee veronderstelde opwarming van 1,39°C (voorspelt voor 2050), reduceren tot een veronderstelde stijging 1,33°C (Parry et al., 1998). Dat is 0,06°C minder stijging! Een vermindering van de uitstoot met 20% door álle landen (Annex-1 en Annex-2), zou de veronderstelde temperatuurstijging reduceren tot 1,22°C. Dat is 0,17°C minder stijging! Een drastische reductie door alle landen met 30% (zes maal de Kyoto-normen!), zou de veronderstelde temperatuurstijging reduceren tot 'slechts'1,19°C (dat is 0,2°C minder stijging!) en daarmee een groot deel van de wereldeconomie in een recessie storten.
Inmiddels is al wel duidelijk dat geen enkel "Annex 1-land" zijn Kyoto-doelstelling zal halen. De broeikasemissies nemen overal toe als gevolg van econimische ontwikkelingen.
Op het Indonesische vakantie-eiland Bali zijn enkele duizenden politici, milieuactivisten, journalisten, NGO's en wetenschappers (waaronder zo'n 150 klimatologen), neergestreken om over een vervolg van het Kyoto Protocol (na 2012) te praten. En onder de aanwezige klimatologen bestaat er geen consensus over de beschuldiging dat de mens verantwoordelijk is voor de zestiende graad temperatuurstijging in de afgelopen eeuw.
Ondertussen gaat het wereldwijde klimaat haar soevereine gang, waarbij het warmste jaar van de afgelopen decennia (het El Niño-jaar 1998) al weer zo'n 9 jaar achter ons ligt. Sindsdien is de gemiddelde temperatuur enkele tienden van een graad gedaald (zie grafiek boven), ondanks de toename van de CO2-uitstoot. Deze stijging en daling van de gemiddelde temperatuur loopt in de pas met de toe- en afname van de activiteiten van onze zon.
In onze almachtige onwetendheid over het klimaat hebben we voor alles een oorzaak verzonnen en een oplossing klaarliggen. We hebben met alles rekening gehouden, maar we zijn echter vergeten omhoog te kijken naar onze zon. Onze ster, de thermonucleaire reactor, die ons niet alleen warmte en licht brengt, maar die het leven op aarde zodanig beïnvloedt, dat men haar gemakshalve maar negeert in de klimaatdiscussie. Deze zon zorgt bij tijd en wijle voor een zeer krachtige zonnewind, die de aanjager is van stormen en orkanen. De zonnewind kan zo krachtig zijn dat satellieten, in een baan om de aarde, vernietigd worden en dat de stroomvoorziening in Canada (maart 1989) voor dagen achtereen kan uitvallen.
Op het eiland Bali zal de zon wel schijnen. Het klimaatcircus reist graag naar warme en aangename vakantieoorden om de aanwezige toehoorders te verwennen. Waarom niet eens een klimaattop houden in Godthåb, hoofdstad van het grootste eiland ter wereld, Groenland? Maar dan wel in de maand februari graag!
Referenties: Marry, M., N. Arnell, R. Nicholls and M. Livermore, 1998: Ädapting te the inevitable". Nature, vol.395,pp 741
