In de Verenigde Staten zijn er onlangs in het Congres een drietal wetsvoorstellen ingediend om te komen tot uitstootvermindering van broeikasgassen, met als doel de mate van mondiale temperatuurstijging te vertragen, zodat een vermeende mondiale klimaatcatastrofe voorkomen kan worden.
Op verzoek van de Senatoren Bingaman en Spector, heeft het U.S. Environmental Protection Agency (EPA), zeg maar de Amerikaanse tegenhanger van ons RIVM, de effectiviteit van deze wetsvoorstellen doorgerekend. De uitkomst was niet erg bemoedigend voor hen die denken dat de VS alleen enige impact heeft op het mondiale klimaat, als zij zouden voldoen aan de allernieuwste emissiebepalingen.
De drie wetsvoorstellen die de EPA onderzocht heeft waren:
1. Liebermann-McCain, Climate Stewardship and Innovation Act (S.280)
2. Kerry-Snowe, Global Warming Reduction Act (S.485)
3. Bingaman-Spector, Low Carbon Economy Act (S.1766)
Alle drie de voorstellen vereisen omvangrijke beperkingen van de Amerikaanse broeikasgasemissies – een onmogelijke taak met de bestaande technologieën (er vanuit gaande dat de huidige weerstand tegen kernenergie niet op zeer korte termijn afneemt, of dat Amerika een ‘eerste wereldland’ wil blijven).
• Bingaman-Spector (S.1766) vraagt om emissiereducties tot 60% onder het niveau van 2006 in het jaar 2050.
• Liebermann-McCain (S.280) vraagt om reducties tot 60% onder het niveau van 1990 in het jaar 2050.
• Kerry-Snowe (S.485) vraagt om reducties van minimaal 65% onder het niveau van 1990 in het jaar 2050.
De voorstellen verschillen onderling enigszins, maar zullen aan het eind van de eeuw ongeveer dezelfde impact hebben op de vermindering van de broeikasgasconcentraties in de atmosfeer. Maar die reducties van atmosferische CO2 zijn echter erg klein: 23 tot 25 ppm (deeltjes per miljoen) van wat het anders zou zijn zonder deze wetsvoorstellen.
Volgens EPA wordt de toekomstige CO2-concentratie, voor de voorstellen S.1776 en S.280, verminderd van 719 ppm tot 696 ppm in het jaar 2100, en voor voorstel S.485 van 719 ppm tot 694 ppm in het jaar 2100.
In 1998 publiceerde Dr. T. Wigley, van het National Center for Atmospheric Research (NCAR), een door het Klimaatpanel van de Verenigde Naties (VN-IPCC) geïnitieerd onderzoek, waarin de impact werd aangegeven van de CO2-emissiereducties welke onder het mandaat vallen van het Kyoto Protocol. Wigley stelde vast dat als de gehele wereld (inclusief de VS) de emissiedoelstellingen van Kyoto volledig zou implementeren, de hoeveelheid opwarming die “bespaard” zou worden, zou uitkomen op 0,07°C in het jaar 2050 en 0,15°C in het jaar 2100. Die wereldwijde temperatuurbesparing zou een atmosferische CO2-reductie opleveren van 40 ppm in het jaar 2100. Dus een besparing van 40 ppm in het jaar 2100, levert een temperatuurbesparing op die 15-honderdste van een graad lager zou zijn dan zónder Kyoto Protocol. Dit is een reductie die wetenschappelijk van nul en generlei waarde is en op de grens ligt van wat nog waarneembaar is. En deze drie voorstellen van de Senaat zouden nóg minder betekenen!
Als we de reductiecijfers van de EPA er weer bijhalen – van 23 tot 25 ppm – komen die overeen met 60% van de reductie die Wigley berekende voor zijn Kyoto-scenario. Dus de wetsvoorstellen zouden een “besparingseffect” hebben van 60% van 0,15°C, en dat is 0,1 graad Celsius.
Eén tiende van een graad Celsius, ten koste van een gigantische economische dreun. De EPA berekende dat S.280 (Liebermann-McCain) het jaarlijkse Bruto Nationaal Product (BNP) van de VS zou doen dalen met 1,1% . In dollars kost S.280 de Amerikaanse belastingbetaler zo’n slordige 457 miljard dollar per jaar! De EPA analyses van de andere wetsvoorstellen zijn nog niet bekend.
Dit is heel veel kapitaal verlies voor het virtueel produceren van hoegenaamd geen enkel klimaat-impact. Geen ijsberen die gered worden, geen droogtes die voorkomen worden, en geen orkanen die getemd worden. Nul komma nul, niks. Behalve dan een hoop geld minder in de portefeuille.
Bron: http://www.worldclimatereport.com/ # 20 november 2007
